دانلود متن PDF کتاب «کامفیروز دیروز و امروز»

دانلود کنید:

.

متن PDF کتاب

«کامفیروز دیروز و امروز»

روی این لینک کلیک کنید و متن PDF را دریافت نمائید:

https://t.me/+2YkcmQBZVjcxMzI0

لینک دیگر:

https://www.uploadbag.com/files/0182fb4f2a35de94fbb77d3c9a318406/كامفيروز-دیروز-و-امروز.pdf.html

لینک دیگر:

https://ketabton.com/books/16138/file

لینک دیگر برای دانلود PDF

https://ketabton.com/books/16138 کامفیروز دیروز و امروز

لینک دیگر برای دانلود PDF

https://drive.google.com/file/d/1-A2rFzXG7wnB8SZxQ9Q7UtePuEEGzGLR/view?usp=sharing

======================

https://www.scribd.com/document/639482704/

دلنویسی به بهانۀ بیستمین سال چاپ کتاب

.

بیست سال پیش در چنین روزهای ...

.

... بیست سال پیش در چنین روزهای...

... بله، بیست سال پیش در چنین روزهای کتاب «کامفیروز دیروز و امروز» توسط این‏جانب تهیه و تنظیم گردید و به ‏تیراژ سه هزار نسخه در قم به ‏زیور طبع آراسته گردید؛ این دومین کتاب در مورد کامفیروز بود که توسط این‏جانب نگاشته شد و باعث افتخار است.

به ‏راستی چه زود گذشت. بیست سال از تهیه و چاپ و نشر این کتاب می‏گذرد.

اکنون در بیستمین سال انتشار این اثر نفیس به ‏این فکر افتاده ‏ام تا کتاب را PDF نمایم و در اختیار مخاطبان محترم بگذارم؛ پیش از این متن کتاب را در انترنت گذاشته ‏ام که بازدید کننده ‏گان زیادی دارد؛ همین استقبال از متن انترنتی، مرا وا داشت که آن را PDF نمایم که از نواقص کم‏تر و مزاایای بیش‏تری برخوردار است.

لازم دیدم در نسخه‏ ی PDF دلنوشته ‏ی اضاف کنم و به‏ مخاطبان و کتابدوستان بگویم که بیست سال پیش از این، به ‏دنبال انتشار این کتاب برسر من و برسر کتاب چه آمد؟

داستان از این قرار است که کتاب را در قم چاپ نموده و به‏ کامفیروز آوردم، به‏ هر روستا تعداد معین توزیع نمودم؛ چند هفته ‏ی از توزیع کتاب گذشت که کسی به ‏نام حاج سیف‏ الله خزائی (تنها فرزند هدایت خزائی) از کتاب نکته گرفت و (بدون حکم قضائی) خواهان جمع‏ آوری کتاب گردید؛ او عقیده داشت که این نکته برای فامیل و نسل آینده‏ی او باعث سرشکسته‏ گی خواهد شد. پس کل کتاب باید جمع‏ آوری و خمیر گردد.

- آن نکته چه بود؟

= در صفحه‏ ی ۱۴۳ کتاب، از قول کرمعلی کیانی آمده است: «کيانی‏ها در همان جلسه به‏ مساحت ۷ هکتار از همين ملک را جهت خون بها به‏ ورثه‏ ی هدايت خزايی دادند، در همان محضر رضايت نامه گرفتند، آقای حاج فرامرز کيانی را از زندان آزاد کردند.»

همین دو خط باعث ناراحتی شدید حاج سیف‏ا لله خزائی را فراهم نموده بود. مخصوصا که متن توسط قاتلین پدرش تهیه شده بود. گفتم کتاب چاپ شده و توزیع گردیده، اکنون دیگر نمی‏شود کاری کرد، از همه‏ چیز گذشته «دیه یا خون بهاء» یک امر شرعی، عرفی و قانونی است. افزون براین، موضوع شما را همه می‏دانند و سر زبان همه‏ گان است.

ولی حاج سیف‏الله مثل کبک سر در برف به‏این گمان بود که کسی از این داستان خبر ندارد! دو پایش را در یک کفش نمود که باید کتاب جمع‏آوری شود.

در حالی‏که من پیش از این‏که کتاب را به‏ چاپ انبوه برسانم، چند نسخه از متن آن پرنت نموده و به‏دست افراد و اشخاص مهم و اهل خبره مانند علی‏رحم راستی، حاج شاه‏حسین گرانمایه، احمدخان امینی، حاج سرتیپ هوشیاری، حاجی اسد سی‏ سختی، کرمعلی کیانی و بسیار کسان دیگر در دوسوی کامفیروز و تنگ شول ... دادم (مخصوصا یک نسخه به‏ پسر بزرگ حاج سیف الله خزائی دادم) و برای شان گفتم حضرات «کتاب این است» اگر کم و زیادی دارد بگیرید، فردا که چاپ شد نگوئید این‏جاش این‏جوری است، که آن وقت دیگر نمی‏شود کاری کرد.

پیش‏نویس کتاب هفته‏ ها پیش هرکدام شان ماند، همه گفتند درست است. از پسر حاج سیف‏الله پرسیدم کتاب را خوب با دقت خواندی؟ خودت، بابایت در باره‏ی محتوی آن حرفی نداری؟ گفت درست است، مشکلی ندارد... حالا که کار از کار گذشته، حاج سیف الله خزائی خبر شده و محکم گرفته که الا و لابد کتاب جمع‏آوری شود.

من گفتم تنها کار ممکن این است که این دو سطر را لاک بزنیم، قبول نکرد، گفتم کل کتاب را از من بخر و نابود کن، باز هم قبول نکرد. یک آدم بدبین و منفی‏باف که همه‏چیز را تعبیر منفی می‏کرد؛ لجوج! حرف‏هایش هیچ ارزش شنیدن نداشت.

در این میان چند بار پشت درب خانه‏ی علی‏رحم راستی خانیمنی رفتم که به‏او بگویم: «تو که همکار من استی، با حاج سیف‏الله صحبت کن و جلو او را بگیر!»

علی‏رحم اصلا خود را نشان نداد!

من دیدم که حاج سیف‏الله به‏هیچ راهی برابر نمی‏شود و هیچ پیش‏نهادی را نمی‏پذیرد؛ به‏حال خودش گذاشتم و کتاب را به‏همه‏جا پخش نمودم، باقی‏مانده را در انبار شرکت تعاونی ده‏کهنه دیپو کردیم و خودم را رد‏گم ‏زدم که با حاج سیف‏الله رو به‏رو نشوم تا فرصت بیش‏تری به‏دست اید و کتاب هرچه بیش‏تر به‏دست مردم برسد تا امکان جمع‏آوری نداشته باشد، حاج سیف‏الله هم ناامید شود و دست از لجاجت بردارد. خوشبختانه در آن زمان موبایل عمومی نشده بود، اما دفاتر مخابراتی وجود داشت و تلفن‏های خانگی تازه آمده بود.

پس از چندی به‏قم رفتم و راحت در خانه‏ی خودم نشستم، حاج سیف‏الله است که به‏منزلم زنگ می‏زند... در این‏موقع من هم نگرانم، هم دلخوش؛ دلخوش از این‏که کتاب به‏حد کافی پخش شده و خون می‏شود و در رگ‏ها می‏رود؛ نگران از این‏که در غیاب من او چه برنامه‏های را علیه کتاب روی دست خواهد گرفت؟

فصل زمستان و بی‏کاری هم است، فرصت زیاد برای ارتباطات و اقدامات دارد.

در این‏موقع حاج سیف‏الله دو منبع قدرت داشت: یکی بخشدار کامفیروز (که پسر حاج غلام و نوه‏ی ملاکیامرث فیروز مهجن‏آبادی) دامادش بود؛ دیگر مهرزاد خرد فرزند حاج علی‏اکبر خرد، برادر ناتنی حاج سیف‏الله می‏شد که در آن موقع مدیرکل جنگلبانی و منابع طبیعی استان بود. من بخشدار را هیچ وقت ندیدم که چه رقم آدمی بود؛ اما با مهرزاد خرد چندین بار هم صحبت شده بودم؛ او خود را فردی روشنفکر و فرهیخته نشان می‏داد، مدام روزنامه‏های که در آن‏موقع معروف به‏«دوم خردادی» بود، زیر بغل داشت (خرداد، جامعه، توس ...) از طرفی هم، داماد کیانی ها بود؛ مجموع همین‏ها مایه‏ی دلگرمی‏ام بود که با خود فکر می‏کردم چنین شخصی با چنین افکار عالی، می‏فهمد کتاب و فرهنگ چیست و علیه من اقدامی نمی‏کند. در مورد بخشدار هم فکر می‏کردم که او هم حتما ارزش کتاب را درک می‏کند، مخصوصا که تاریخ پدران خودش در آن درج است، شاید با حاج سیف‏الله همنوائی نکند.

اما من اشتباه می‏کردم؛ فرهنگ فئودالی و قبیلوی کار خود را می‏کند. اکنون یک صحنه از دیالک یک فیلم به‏ذهنم می‏رسد که می‏گفت:

«یک بزچران، همیشه یک بزچران است.»

همچنان در قم هستم، روزها گذشت تا این‏که یک روز اداره‏ی ارشاد قم با من تماس گرفت و مرا احضار نمود، رفتم دیدم یک شیخ جوانی در دفترش نشسته و از من پرسید:

«تو در شیراز چه کار کرده‏ای؟»

گفتم: «کتاب نوشته‏ام»

پس از صحبت چندی، او نامه‏ی را که از اداره‏ی ارشاد شیراز، بنا به‏شکایت بشخداری کامفیروز به‏اداره‏ی ارشاد قم آمده بود، به‏ضمیمه‏ی نامه‏ی بخشداری کامفیروز، در کامپیوترش پیدا کرد و هر دو نامه را برای من خواند.

در نامه‏ ی بخشداری کامفیروز آمده بود: ... «به تمام ادارات استان، مخصوصا دادگاه ‏ویژه‏ ی روحانیت، اداره ‏ی اطلاعات، وزارت ارشاد ... و اداره ی آب و فاضلاب! از چندی قبل شخصی مجهول‏الهویه در بلوک کامفیروز آمده و با اهداف نامعلوم اقدام به‏تحقیقات نموده و دو کتاب در خصوص کامفیروز نوشته است و حساسیت‏های قومی را دامن زده است... اگر به‏این موضوع رسیده‏گی نشود عواقب بدی خواهد داشت...»

من می‏دانستم که نامه‏ های که این‏طوری (خطاب به‏عموم ادارات نوشته شود کم‏اثر است؛ چون هیچ اداره‏ی چنین نامه‏ی را جدی نمی‏گیرد؛ این میگه آن اقدام می‏کند، آن‏هم میگه آن دیگری اقدام می‏کند ... ول میشه میره)

به‏هر صورت من هم صحبت‏های خود را کردم؛ خوب بود زمان آقای خاتمی بود و قلم و کاغذ را خیلی سخت نمی‏گرفتند. اما مسؤلیت هر نوشته‏ به‏عهده‏ی خود نویسنده‏ بود. حرف تمام شد و من به‏خانه برگشتم. چندروزی در خوف و رجاء بودم، دیگر خبری نشد.

پس از چندی به‏کامفیروز رفتم تا ببینم اوضاع و احوال از چه قرار است، استقبال از کتاب چطور بوده... متوجه شدم که در این مدت حاج سیف الله خیلی تلاش کرده تا بلکه نکته‏های دیگری از کتاب بگیرد و کسانی را با خود همراه کند و جبهه‏ی خود را قوی‏تر نماید، از جمله با جهانگیر باصری در بکیان (که داماد حاج شیرعلی کیانی می‏شد و سرنوشت مشابه با حاج سیف الله داشت؛ کرمعلی در صفحات ۱۲۳ – ۱۲۴ کتاب به‏شرح ما وقع پرداخته است) تماس گرفته و خواسته بود تا او را هم تحریک نماید؛ با ورثه‏ی سرجان کودینی صحبت کرده بود که شما چطور ساکت نشسته‏اید، در حالی که بابای شما را دزد گفته؟! (ص ۹۹) با نواده‏گان خداداد شش پری در خانیمن تماس گرفته و گفته بود چطور ساکت نشسته‏اید؟ مگر نمی‏دانید پدر بزرگ شما را «شش‏پری» گفته؟! ...

شاید این افراد، فی‏الحال به‏خاطر گل روی حاج سیف‏الله یک آخ و اوخی کرده باشند، اما هیچ وقت با من رو به‏رو نشدند.

گفتم دیپوی ما در ده‏کهنه بود، کتاب‏ها در انبار شرکت تعاونی ده‏کهنه به‏سرپرستی الله‏قلی منصوری شولی نگهداری می‏شد؛ نمی‏دانم حاج سیف‏الله از چه راهی خبر می‏شود که انبار ما این‏جا است. گویا از طریق بخشداری الله‏قلی منصوری را زیر فشار می‏گذارد و تهدید می‏کند که اگر کتاب‏ها را تحویل ندهی تو را از مدیریت شرکت تعاونی خلع می‏کنیم و به‏جای تو کسی دیگر را می‏نشانیم.

گویا الله‏قلی هم ترسیده و با رفیق و همرازش حاج الله حسین خسروانی شولی (که در آن زمان عضو شورای ده هم بود) مشورت می‏کند و تصمیم شان این می‏شود که مسأله را به‏طور مسالمت‏آمیز حل کنند؛ این‏گونه که مرا و کتاب‏ها را تحویل حاج سیف‏الله بدهند. در این‏موقع من کامفیروز هستم؛ اما حاج سیف الله محل حضور مرا نمی‏داند.

گمان می‏کنم طبق قراری که با حاج سیف الله گذارده بودند، حاج الله حسین خسروانی شولی شبی مرا به‏مهمانی دعوت کرد، من رفتم در منزل ایشان و ساعتی گذشت که دیدم حاج سیف‏الله به‏همراه چند نفر وارد شدند، این‏جا بود که خودم را در محاصره احساس کردم و فهمیدم که نقشه‏ها از قبل طراحی شده است.

تا پاسی از شب درباره‏ی کتاب صحبت شد. حاج سیف‏الله گفت برادرم مهرزاد در شیراز با چاپخانه صحبت کرده است، قرار شده که کتاب‏ها را از شما به‏امانت بگیریم و ببریم شیراز در چاپخانه و فقط همین قسمت را اصلاح کنیم و مجدادا کتاب‏ها را برمی‏گردانیم، تحویل شما می‏دهیم، آزاد پخش کن و بفروش.

دیگر هیچ راهی برایم نماند، من که غریب و تنها و غیر بومی بودم، ترس داشتم که این‏ها یگان تهمت به‏من نزنند. بناچار پذیرفتم که هرچه کتاب هم‏اکنون در انبار است تحویل حاج سیف‏الله شود و سر از فردا در معیت حاج سیف‏الله و تیمش، محل به‏محل بگردیم و کتاب‏های که نزد هرکس است جمع‏آوری کنیم... بدون حکم قضائی.

قرارداد نوشته شد که کتاب‏ها به‏شیراز برده شود با خرج حاج سیف‏الله اصلاح گردد و طی یک هفته به‏ده‏کهنه اورده شود و تحویل صاحبش گردد.

امروز که بیست سال از آن‏شب منحوس می‏گذرد هنوز یک هفته نشده!

به‏هرترتیب همان شب هرمقدار کتاب که در انبار موجود بود از انبار بیرون کشیده شد و تحویل حاج سیف‏الله گردید، قرار شد سر از فردا در معیت همین تیم رو ستا به‏روستا بگردیم و کتاب‏ها را جمع‏آوری کنیم. اول در خانیمن به‏خانه‏ی علی‏رحم راستی رفتیم، علی‏رحم خودش را نشان نداد اما دخترش از تعداد ۲۰۰ نسخه کتاب سهمیه‏ی خانیمن که در منزل شان بود ۱۹۸ نسخه را تحویل داد و گفت دو نسخه‏ی دیگر را فلانکس به‏شیراز برده است، قول داد که آن را هم برگرداند...

معلوم شد در مدت دو ماهی که کتاب‏ها در منزل علی‏رحم بوده است، او از ترس حاج سیف‏الله به‏هیچ فرد خانیمنی کتاب نداده!

همین‏طور روستا به‏روستا گشتیم، در مجموع تعداد ۱۸۰۰ جلد کتاب (از سه هزار جلد) تحویل حاج سیف‏الله گردید و رسید دریافت شد.

الباقی ۱۲۰۰ نسخه‏ی دیگر مفقود است.

این ۱۲۰۰ نسخه چه شد؟

از این تعداد کتاب ۱۰۰۰ نسخه طی یکی - دوماه ماه در کامفیروز تبدیل به‏خون شده و در رگ‏ها رفته بود؛ تعداد ۲۰۰ نسخه‏ی دیگر تا هنوز در زیر زمین خانه‏ام در قم خاک می‏خورد.

اکنون که با خود فکر می‏کنم، هم به‏خود، هم به‏شما می‏گویم: درست است که حاج سیف‏الله به‏من استرس‏ها و بی‏خوابی‏ها داد و ضرر مالی زد؛ من یک طلبه‏ی فقیر روضه‏خوان بودم؛ آن‏چنان بضاعت مالی نداشتم که بتوانم چنین ضررهای را متحمل بشوم؛ اما حاج سیف‏الله خزائی هم برد نکرد، مهم‏تر این‏که: او برخلاف پندار خودش «کتاب را حبس نکرد» او «کاغذ را حبس کرد». کتاب همین است که اکنون پیش روی شما است. چنان‏که گفتم: کتاب را روی شبکه‏ی انترنت گذاشتم، هر از چندگاهی سایت مربوطه را چک می‏کنم، می‏بینم تا کنون بیش از ۵۲۰۰۰ بازدید کننده داشته است.

در حالی‏که کل جمعیت کامفیروز این تعداد نیست. پس کتاب از محدوده‏ی محلی فراتر رفته و کسان زیادی از جاهای دوردست با من تماس می‏گیرند.

اما مطلبی هم درباره‏ی کیانی‏ها:

بسیار زود به‏این نتیجه رسیدم که حاج سیف‏الله با کل مطالب کرمعلی مخالف است و اصلا نمی‏خواهد تا کیانی‏ها در تاریخ کامفیروز مطرح شوند؛ تا چه رسد که از بنکوی حاج سیف‏الله هم بالاتر ایستاده شوند. یکبار گفت: ما این کتاب را نمی‏خواهیم، ما خودمان برای خودمان کتاب می‏نویسیم؛ گفت تو خیال مکن ما کسی نداریم، ما آدم‏های داریم که هم‏اکنون در روزنامه‏ی کیهان قلم می‏زنند!

در مورد کرمعلی خیلی حساسیت داشت، مدام لاق و پوچ می‏گفت. در حالی که برای کرمعلی هیچ اهمیت نداشت که در این دنیا کسی به‏نام سیف‏الله خزائی وجود دارد یا ندارد.

می‏گفت کیانی‏ها به‏تو پول داده‏اند که علیه ما بنویسی، این چیزی بود که برحسب بدبینی ذاتئ خود حدس می‏زد. در حالی‏که کیانی‏ها به‏من یک ریال پول نداده‏اند.

هنگامی که مشغول جمع‏آوری مطالب کتاب بودم، دلم می‏خواست تا کیانی‏ها را هم ببینم، و مطالبی مروط به‏ایشان را از زبان خودشان بشنوم، در منزل کربلای حیدر شفبعی پالنگرینی بودم که حاج مرتضی کیانی هم در آن‏جا پیدا شد. قصدم را با حاج مرتضی در میان نهادم، او گفت: جوان‏های تحصیل‏کرده‏ی امروزی که از گذشته‏ها خبر ندارند، تنها کسی از ما که اهل مطالعه هست و با تاریخ و قلم و کاغذ سر و کار دارد «کرمعلی» است؛ من او را می بینم تا با شما تماس بگیرد و همکاری کند.

پس از چندی کرمعلی مرا به‏منزلش در زرگری دعوت کرد و من رفتم، من خیال می‏کردم ‏کیانی‏ها دسته‏جمعی به‏دیدن من می‏آیند و باهم گفتگوهای گرم و مفیدی خواهیم داشت، کرمعلی هم یک چند جای زنگ زد، ولی هیچ یکی شان به‏دیدن من نیامد، در نتیجه من ماندم و کرمعلی؛ دو روز در منزل ایشان ماندم، ضبط صوت و دوبین با خودم برده بودم که گفتار کرمعلی را ضبط کنم، کرمعلی یک چند ساعتی توضیحاتی داد و یک چند نوار پر شد، تا این‏که خودش گفت این‏جوری نمی شود، من باید مطالب را بنویسم و مکتوب تحویلت بدهم، من هم گفتیم خیلی خوب است این‏طوری کار من هم راحت‏تر می‏شود، مطالب شما را اصلاح و گزینش می‏کنم.

از همین‏جا به‏اتفاق کرمعلی به‏ساران و کهکران رفتیم تا با بچه‏های میرغارتی ملاقات نمائیم، اول در ساران به‏دیدن برادر کوچک‏تر شان «میرعبدالله» رفتیم که در باغ بزرگ (جدیدالاحداث خود) مشغول بیل زدن بود، گفته می‏شد که همو محل اختفای ناصرخان قشقائی را گزارش نموده و بالنتیجه موجب قتلش شده است و دولت این زمین را به‏عنوان جایزه به‏او واگذار کرده است. او آدمی کوچک‏اندام بود، چندان جثه و هیکل چشم‏گیر نداشت، اما تیز و زرنگ به نطر می‏رسید. با ما هم برخوردی چندان خوبی نکرد. بعداً کرمعلی گفت او می‏ترسد، ولی من چیزی زیادی در وجود او ندیدم.

ناهار در کهکران مهمان برادر بزرگ‏ترشان «میرهادی» شدیم که اجتماعی‏تر و خوش مجلس‏تر به‏نظر رسید.

پس از چندی کرمعلی دو دفتر بزرگ به‏ضمیمه‏ی عکس‏های فراوان شامل جزئیات زندگی کیانی‏ها و حتی فتوکپی از اسناد مالکیت اراضی کامفیروز و دشت بکان را به‏من تحویل داد که حقیقتا جامع، دقیق و مفید بود. من مطالب کرمعلی را بازنویسی، اصلاح و تایپ کردم، دیدم کتاب بسیار ضخیم و قطور می‏شود و تعادل محتوائی آن هم به‏هم می‏خورد، تقریبا کتاب اختصاصی کیانی‏ها می‏شد، کتاب درست مثل مار قورباقه‏خورده شده بود، مطالبی مربوط به‏بکیان و کیانی‏ها خیلی زیاد، جاهای دیگر خیلی کم!

با کرمعلی تماس گرفتم و گفتم اگر می‏خواهید کل مطالب شمارا چاپ کنم باید در هزینه‏ی چاپ کمک کنید، او پرسید چند کمک کنیم؟

گفتم من برای سه هزار نسخه، مظنه‏ی چاپ گرفته‏ام به‏من گفته‏اند با این تعداد صفحات پنج میلیون تومان می‏شود، از این مبلغ دو میلیون تومان شما کمک کنید باقی را خودم جور می‏کنم، بعد از چاپ تعداد هزار جلد به‏شما می‏دهم.

وقتی کرمعلی مبلغ دو میلیون تومان را شنید گفت: او... بیش‏تر بگو، تعارف مکن!

من فهمیدم که کرمعلی مرا مسخره کرده و این‏ها پول بده نیستند. در عین حال نا امید هم نکرد و گفت ببینیم چه میشه و چقدر می‏توانیم.

پیش‏نویس کتاب آماده شد، یک نسخه به‏کرمعلی دادم و گفتم کتاب این است، از این پس دیگر همت شما را می‏طلبد ...

مدتی گذشت، من در ده‏کهنه مهمان حاج الله حسین خسروانی شولی بودم که کرمعلی به‏دیدنم آمد، مبلغ سیصدهزار تومان از جیب خود درآورد و پیش من گذاشت.

من پول ایشان را قبول نکردم و با ایشان گفتم حالا که این‏طور است من مطالب شما را کم می‏کنم تا کتاب متعادل شود و هزینه‏ی چاپش هم پائین بیاید؛ شروع کردم به‏حذف و برداشتن مطالب کرمعلی، از این جاش بزن از آن جاش بزن ... مطلب ایشان را به‏یک دهم کاهش دادم آن‏مقدار را که عمومی و قابل استفاده‏ی همگانی تشخیص دادم گذاشتم، الباقی را کلا برداشتم. عکس‏های سیف‏الله کیانی و دیگر بزرگان ایشان که با نماینده‏گان مجلس شورای ملی و دیگر سران کشوری و لشکری داشتند، کلا برداشته شد ...

بدین‏ترتیب کیانی‏ها یک فرصت طلائی برای ثبت شدن در تاریخ را از دست دادند. اکنون که فکر می‏کنم، من چه فرصت بزرگی برای ایشان فراهم کرده بودم و چه مفت این فرصت را از دست دادند.

از جمله مطالب مربوط به‏کشته شدن هدایت خزائی را با دقت و وسواس زیاد کم کردم، تا موجب ناراحتی ورثه نشود، کرمعلی مطالب زیادی در این مورد نوشته بود و دفاتر کرمعلی تا هنوز در زیر زمین خانه‏ام در قم موجود است. اگر عمری باشد، آن هارا هم روی شبکه‏ی انترنت می‏گذارم...

در خاتمه: متوجه هستم که حق این بود که تاریخ خانیمن فربه می‏شد، چون خانیمن همواره حیثیت مرکزی داشته، اما تیم علی‏رحم راستی نتوانسته آن‏چنان که باید حق مطلب را اداء نماید؛ من هم به‏ناچار به‏همان مطلب اکتفاء کردم. کار تیم پالنگری رضایت بخش است، تیم‏های خرم مکان، مشهدبیلو، مهجن‏آبد و علی‏آباد و بیمور هم خوب کار کرده‏اند؛ این‏ها محلات محوری کامفیروز هستند و محل وقوع حوادث تأثیرگذار بوده‏اند.

امیدوارم همه‏ی همکارانم که هریک به‏نحوی در تدوین و تکمیل و انتشار این کتاب سهم داشتند، در سلامتی کامل باشند، هرچند با خبر شدم که عده‏ی از ایشان به‏رحمت حق پیوسته‏اند؛ انشاءلله که لمحه‏ی از این باقیات‏الصّالحات توشه‏ی راه‏شان باشد.

با درودهای گرم و صمیمانه – نوروزتان پیروز

سیدمحمد رضا علوی

نوروز ۱۴۰۲

برابر با ۲۰ مارس ۲۰۲۳

استکهلم